خواننده‌ی عزیز!

«دستور خط فارسی» یک شبِ به وجود نیامده‌است و ارث پدر کسی نیست. فرهنگستان زبان و ادب‌فارسی سال 1380 منتشر شد. شیوه نامۀ آن محصول هم‌فکری‌های بسیاری از زبده‌ترین ادیبان و زبانشناسانی چون: احمد سمیعی گیلانی، ابوالحسن نجفی، محمدرضا باطنی، احمد تفضلی، محمدعلی حق‌شناس، جعفر شعار، احمد آرام، علی‌اشرف صادقی، بهمن سرکاتی، مصطفی مقربی، جواد حدیدی، فتح‌الله مجتبایی و دیگردوستداران خط و زبان فارسی است که از سال 1372 دائما تشکیل شده و در نهایت در سال 1384 با اکثریت آراء ویرایش جدیدی از آن به دست آمد. درست است که این افراد بر سر جزئیات رسم‌الخط چه بسا اختلاف داشتند، اما نگرانی از خطر لزوم یکدست‌سازی و قانونمند‌مداری شیوۀ خط فارسی، سبب یک توافق میانه بین این افراد شده‌است.

حال، با وجود دسترسی ما به این محصول ارزنده چه نیازی است ناشران، دانشگاه‌ها، صدا و سیما و دیگر مراکز و سازمان‌ها برای کتاب‌ها و نوشته‌هایشان شیوه‌نامه‌ای مستقل تهیه کنند؟! و حتی از خود نپرسند جایی که دریاست، ما چه هستیم؟! پیش از اینکه دستور خط فارسی را کنار بگذارید و به دستور خط من‌درآورد خودتان رو آورید، آن هم تنها به دلایلی غیرعلمی چون دوست و یا قبول نداشتنِ فرد خاصی از آن مجموعه، و به‌دلیل هدفی بزرگ‌تر که آن، نجات خط و زبان فارس است، قدم‌بر‌دارید.