بزرگ علوی یکی از نویسندگان برجسته‌ی زبان و ادبیات فارسی است. گاهی او را نقاشی چیره‌دست یا صدابرداری دقیق متصور می‌شویم. چرا که نوع توصیف‌ها و بهره‌بری از اصوات در کلامش نوع گفتار وی را از دیگر نویسندگان متمایز می‌کند. این امر خصوصاً در داستان گیله‌مرد به روشنی مشهود است. صدای شاخ و برگ درختان در گوش گیله‌مرد تداعی‌گر صدای جیغ زنش و فریاد مردم دادخواه است.

جریان سیال ذهن یا جریان پلیسی یکی از زیبایی‌های نوشتاری علوی است، او خواننده را بر موج ذهن مواج خود از حال به گذشته و یا آینده سوار می‌کند گاهی این دریای مواج با طوفان‌های مفاهیم داستانی چنان خروشان می‌شود که مخاطب را عمیقاً درگیر می‌کند. اندیشه‌ی مبارزه‌گرایانه نویسنده در این داستان بسیار آشکار نمود یافته است. شخصی که بخاطر آزادی و رسیدن به خواسته‌های خویش دار و ندارش را از دست داده است و در خطر مرگ به سر می‌برد.

داستان گیله‌مرد یکی از قوی‌ترین و تأثیرگذارترین داستان‌‎های کوتاه ادبیات معاصر فارسی به شمار می‌آید.